zaterdag 26 november 2016

Alle ogen gericht op het podium.



Deze week was het feest op de school van onze kinderen. Een moment dat voor iedere ouder wel herkenbaar zal zijn: je kleine kleutertje zien dansen op een groot podium. Of het nu een kerstdansje is of een voorstelling van een circus, het is toch iets heel vrolijks om naar te kijken. De juffen en de kinderen zijn al weken op voorhand bezig met de voorbereidingen. Als de show gedaan is lijkt er een zware last van de schouders van de juffen af te vallen: "Oef, alles weer vlekkeloos verlopen." Ze steken er ook zoveel werk in, respect! Maar voor de ouders van al die schattige kleine mensjes is het toch een moment dat we delen dat we allemaal zo fier zijn op onze bengels.  
Al is dat toch de bedoeling?

Ik herinner me als kind dat ik zelf veel dansjes gedaan heb bij schoolfeesten. Heel de klas leefde er vol enthousiasme naartoe. Er werd een grote tent op de speelplaats gezet, ernaast een groot springkasteel en de geur van bbq vlees deed je altijd watertanden. Mijn vader was vroeger altijd de vaste fotograaf als er schoolfeestjes te beleven vielen. Dat bracht natuurlijk altijd prachtige foto’s met zich mee. Ook mijn mama was vaste helpende hand bij het schminken en het verkleden. Ik herinner me die dagen als veel stress bij de voorbereidingen. Maar ook veel plezier bij de dansjes zelf. Nu vandaag de dag kan ik nog veel liedjes meezingen, en zie ik die fleurige beelden nog vast voor mijn ogen… Je moet niet vragen wat voor een indruk dat zoiets kan achterlaten op een kind.

Als ik tientallen jaren verder spring naar het heden, dan is heeft de tijd ons toch heel andere dingen gegeven. Kinderen ervaren het anders, maar ook ouders.
Waar vroeger één vaste fotograaf naast het podium stond, zitten nu alle ouders klaar met hun gsm in hun handen. Soms zie je zelfs al iemand met een Ipad op hun schoot, klaar elk moment vast te leggen. Mensen zijn zo met hun gsm bezig… Hun ogen gericht op dat kleine apparaatje, snel nog wat smsjes sturen, vlug nog eens scrollen op Facebook, … 
Het optreden van onze stoere circusartiesten was al een half uurtje bezig… De kindjes die niet aan de beurt waren zaten op bankjes voor ons. Ik zat samen met mijn mama op de tweede rij. Dus een goed uitzicht. En zo konden we ook ideaal zwaaien en knipogen naar ons Roselinde op de bank voor ons. Toen ik een mama naast mij in de rij hoorde zeggen: “Oh, ik had niet door dat onze dochter hier vlak voor ons zat!” Ja, lieve mama wat bent u nu opmerkzaam: uw dochter zat al een hele poos voor u in de rij naar u te wenken… Maar u was te druk bezig met dat witte apparaatje in uw handen, waar uw Facebook status en de tientallen foto’s plus dat live filmpje interessanter waren dan de blik van uw eigen kind. U vindt het natuurlijk leuk om naar het optreden te komen kijken, maar dat u meteen alles online gooit blijkt u belangrijker te vinden? Ik word zo boos om zoiets...

Ik zie ook kinderen die zenuwachtig op het podium staan, ze durven amper mee te bewegen met de dans. Ze zijn bang dat ze niet goed genoeg presteren voor het publiek waar mama of papa, meme of pepe bij zitten.

En toen zag ik ons Roselinde met de breedste glimlach van allemaal op het podium vrolijk mee huppelen… Mijn hart was ontroerd. Want wat ik besefte maakte mijn liefde voor haar alleen warmer: ze had plezier! Ze staat er nog helemaal niet bij stil in wat andere mensen van haar bewegingen kunnen vinden. Ze amuseerde haar gewoon. Ze zag dat oma en mama naar haar glimlachten en zwaaiden. Ik stak zelfs mijn duim omhoog, en ik zag ze zo opfleuren! En dat is toch wat telt op zo’n moment? Niet die perfecte foto’s op het internet, of dat ene filmpje dat iedereen mag bewonderen. Binnen tien jaar zal mijn kind dit herinneren als een plezierige ervaring met haar vriendinnetjes van school. Ze zal het niet herinneren als een mama die constant met haar mobiel bezig was, maar wel een oma en een mama die haar aanmoedigden en knipoogden. Want wat is voor mij het belangrijkste? Het plezier zien in mijn dochter haar fonkelende ogen en de brede glimlach op haar gezichtje!

Natuurlijk hebben oma en ik ook foto's genomen, omdat we van de herinneringen houden die daarin schuilen. Maar geen overdreven honderden die we nadien online gooien. We hebben de show niet gevolgd met onze ogen gericht op een klein vierkant schermpje. Maar we hebben wel in onze handen geklapt en genoten van het moment. Met fierheid en veel liefde voor die kleine circusartiest. 

Remember these moments! Enjoy the little things in life!

MaMa TeiGetje Silvy



Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!