zondag 20 november 2016

Eindelijk staat de weegschaal gelijk.


Vaak spreek ik op mijn blog over mijlpalen die onze kinderen bereiken. Zoals bv onze kleinste Rodney die in januari eindelijk ook naar de kleuterklas mag. Mama opgelucht dat ze uiteindelijk na 7 jaar, uit de Pampers is.

Maar vandaag wil ik het over een mijlpaal hebben die ik zelf bereikt heb. Het is een gevoel, maar vandaag besefte ik iets: 
“Ik word niet langer als jonge twintiger bekeken.” Volgende week word ik 29 jaar...


Als tiener zijn mijn ouders gescheiden. En nog voor ik afgestudeerd was en de twintig bereikt had woonde ik al samen met mijn vriend. Een hele reek gebeurtenissen maakten me tot een jonge twintiger die meer volwassener was dan haar leeftijd. Toen ik enkele jaren samen was met mijn vriend hebben we een belangrijke stap gezet. Samen begonnen we een eigen zaak in de horeca. Maar mijn omgeving zag alleen maar de schors van mezelf, en mensen zagen niet de inhoud van wat er in mijzelf allemaal ronddraaide. Een jonge vrouw die probeerde te zeilen in de horeca, het was niet simpel. Maar elke dag leerde ik bij, en elke keer weer besefte ik dat mijn gezin op de eerste plaats stond.

Na al die jaren zelfstandigheid koos ik voor de gezondheid van mijn man. En stelde ik mijn gezin met onze kleine baby voorop. Ik had het moeilijk om een groot deel van mijn zelfstandigheid af te geven. Ook mijn sociale contacten vielen allemaal weg. Maar ik groeide iedere dag…

Ik had het in die periode moeilijk met uit te spreken wat er echt op mijn hart lag. Verschillende uiteenlopende jobs nam ik aan, om toch maar zeker aan het werk te zijn en financieel terug zekerheid te hebben. Er zijn weinig mensen uit mijn nieuwe omgeving die weten wat voor een levensweg ik al afgelegd heb. Verscholen achter littekens van persoonlijke ervaringen, vermomd met een masker ging ik verder.

Vroeger toen ik mijn masker even naast me neerlegde en mijn ware ik liet zien, reageerden mensen vol ongeloof. Ze zagen het niet in me dat ik zelfstandig geweest ben. Ik kon daarom moeilijk mijzelf zijn.
Als ik vandaag de dag op mijn nieuwe job vertel dat mijn gezin uit mijn man en 4 kinderen bestaat, rollen de mensen hun ogen zo wat uit hun hoofd. Ze zien me als een jonge moeder, maar ze zien niet de zware koffer die ik met me meedraag.

Maar ik heb het gevoel dat er de laatste tijd iets veranderd aan de mensen hun reacties. Als ik zeg dat ik bijna 30 jaar oud ben, is hun blik in hun ogen anders. Alsof hun vooroordelen helemaal omdraaien… Verschrikkelijk wat een cijfertje kan doen… Ik ben altijd al volwassener geweest dan dat belachelijke cijfer. Maar vanaf volgende week staat de weegschaal eindelijk gelijk:
“Ik word niet langer als jonge twintiger bekeken.” Maar vandaag ben ik voor mijn omgeving een volwassene sterke vrouw met een vaste job, getrouwd met een zorgzame man, en een liefdevolle mama van onze kinderen. 

MaMa TeiGetje Silvy


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!