woensdag 25 januari 2017

Aan de dame achter het raam.



Elke avond na het werken rij ik met mijn fiets je villa voorbij. Omdat ik traag vooruit kom op mijn twee wielen, heb ik de tijd om stiekem bij je naar binnen te kijken. Want het licht brand fel en je gordijnen zijn open. 

Sorry mevrouw, dat ik even door het raam bij je naar binnen kijk!

Het is al zo’n twee weken nu,
dat ik opmerk dat je daar elke avond weer in dezelfde houding zit. De tv staan aan, maar daar kijk je niet naar. Je zit op de sofa, maar niet onderuit gezakt. Net op het randje balanceer je. Met in je hand jouw telefoon, steeds aan jouw rechteroor. En je ogen gericht op de laptop op de salontafel. Je bent er ook helemaal alleen.

Ik vraag me af of er nog iemand thuis is, in een andere kamer. Ik zag nog nooit een andere persoon. Het is al na 19u, misschien zit je wel te bellen met je man die zo thuiskomt van het werk. De tv staat te spelen, maar je ogen zijn altijd gericht op de laptop. Je hebt alle technologie bij jou. De mooiste meubels. Mooie brandende kaarsen en fleurige knusse kussens. Maar niets, niets van echte gezelligheid en warmte van een geliefde.

Morgen moet ik weer werken, en stipt om half 8 ’s avonds rij ik jouw raam voorbij… En dan hoop ik dat ik eens een ander tafereel kan waarnemen. Want lieve dame, ik wens jou in deze kille dagen ook wat liefdevolle gezelligheid toe! 

Ogen die opmerken, een hart dat geraakt is... 

Mama Silvy


 Lees hier: een heldin in de kijker... 

1 opmerking:

  1. respect voor jou dat je zulke dingen opmerkt. Ik wens die mevrouw ook véél warmte en genegenheid toe.

    BeantwoordenVerwijderen

Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!