Brief aan mijn... Fiets!

Geen brief aan ik als zestienjarige, ook geen brief naar mijn ik binnen tien jaar. Maar wel een liefdesbrief... Met een knipoog, te lezen met een brede glimlach.  "Ik heb je bedrogen, heb spijt me! Kunnen we de samen de zware literatuur dragen? Laten we onze benen in de lucht gooien, en samen door de natuur rijden!"

Liefste fiets,

In de zomer ben je mijn beste vriend, dan kan ik echt van je genieten. Je bent dan voor mij echt onmisbaar. Ik zal nooit de momenten vergeten wanneer je me laat glijden naar beneden van de berg af, terwijl ik dromerig mijn benen omhoog van de pedalen gooi… Dan kan ik zo genieten van jou en onze vrijheid! 

Ik verwen je teveel denk ik. Mijn man houdt jouw banden in de gaten zodat ik nooit zonder lucht zal vertrekken. Je hebt een grote blinkende bel, en je hebt zelfs al eens een volledig nieuw kleurtje gekregen. Af en toe krijg je ook nog eens nieuwe felle zijtassen voor onze spullen in op te bergen.

Sorry lieveling, als ik je eens te zwaar belast! Maar ik hou er zo van om veel boeken van de bib mee naar huis te nemen! Hopelijk kan je dat begrijpen en kunnen we die liefde voor die zware literatuur delen…

Ook wil ik mijn verontschuldigen aanbieden omdat ik je zo verwaarloosd heb tijdens de koude winter. Ik zag het niet zitten om met jouw smalle bandjes door de sneeuw te gaan glijden… Ook die gladde wegen waren helemaal niet veilig. Ik moet je wat bekennen: ik heb je bedrogen… Met de brommer van in de andere stal… Het spijt me! Later kan je er misschien om lachen? Want mijn avontuur in de vrieskou, daar heb ik twee blauwe knieën aan overgehouden. Dat heb ik misschien verdient, dus ik ben al genoeg gestraft! Vergeef me?

Lieve fiets, de zomer komt er weer aan. Ruik je de paasklokjes al? Ik heb ze al zien piepen, echt waar! Dan gaan we weer samen de wereld in, de prachtige natuur tegemoet!

Bedankt, want jij bent het die altijd inspiratie in mijn hoofd gooit!

Je bent onmisbaar, ik hou van je!

Liefs, de jouwe

Silvy