Wat ben ik enthousiast dat ik weer een eerlijk verhaal met jullie mag delen! Vandaag een oprecht verhaal van Joyce. Op haar blog kun je lezen over haar leven met Lupus en
"hoe ik mezelf probeer te ontwikkelen en opzoek ga naar een manier om steeds dichter bij het bereiken van mijn doelen en dromen te komen."
Bedankt Joyce om jouw openhartige belevenissen met ons te delen in deze rubriek!
Blijf vooral jezelf! Want ook jij bent uniek en mooi zoals je bent!
Liefs Silvy
Hoi!
Mijn naam is Joyce, ik ben 24 jaar en blog op www.enjoycelife.nl.
Ook ik zou graag mijn verhaal willen delen in de Week tegen Pesten. Zowel op de
basisschool als op de middelbare school ben ik gepest. Jarenlang, tot ik voor
mezelf opkwam en er iets tegen deed. Ik
vind het goed dat er een week is waarin er aandacht wordt geschonken aan dit
onderwerp, want het lijkt nog steeds of er een taboe op heerst en het komt nog
steeds veel te vaak voor.
De eerste jaren van de lagere school gingen prima. Eigenlijk herinner ik me er weinig van, misschien omdat ik te jong was of misschien heb ik die tijd diep weggestopt. Ik had altijd best een aantal kinderen op mijn kinderfeestjes en werd op mijn beurt bij hun uitgenodigd. Toch ging het ergens mis op een gegeven moment. Hoe of wat precies weet ik niet precies, maar ik leek er buiten te liggen. Zelfs een van mijn vriendinnen deed mee met de pesters, achteraf gezien waarschijnlijk omdat ze bang was zelf slachtoffer te worden.
In
groep 8 had ik al mijn moed verzameld om er een spreekbeurt over te houden. Ik
vond het doodeng, maar hoopte dat ik op die manier het pesten kon stoppen. Dat
ze zouden inzien wat ze aanrichtten met het steeds weer als laatste kiezen met
gym en alle andere pesterijen. Het
hielp, het pesten stopte en ik kreeg een 9 voor mijn spreekbeurt. Maar ja, na
groep acht ga je natuurlijk van school. Op de middelbare begon alles opnieuw…
Nieuwe
leerlingen, gecombineerd met een paar die ik al kende. Een goed nieuw begin had
het kunnen zijn. Helaas was niets minder waar. Weer begonnen er pesterijen
tijdens de gymlessen, maar ook tijdens de lessen. Mijn mentor (hij was ook onze
gymleraar) zei alleen ‘niet meer doen hè,’ tegen de pesters, maar uiteraard
hielp dat niets. Een keer ben ik kwaad de gymles uitgelopen. Hij kwam me
achterna en stuurde me terug. Hij had geen idee van wat zich er af speelde. Dat
eerste jaar meldde ik me ook heel vaak ziek en had last van gedachten over
zelfbeschadiging. Dit heb ik overigens nooit gedaan.
Toen
ik in de tweede klas zat, was ik er op een gegeven moment zo klaar mee dat ik
naar de teamleider ging. Met hem heb ik meerdere gesprekken gehad. Evenals met
de maatschappelijk werkster van de school. De vertrouwenspersoon heeft
uiteindelijk, een aantal weken later, in de klas een hele ‘preek’ gehouden over
pesten. Ook dit hielp. Voor de tweede keer was ik voor mezelf opgekomen en het
hielp! Dit gaf een heel goed gevoel. Ze hadden zelfs niet door wie ze pestten
bleek na de ‘preek’.
Waarom
ik ben gepest snap ik nog steeds niet. Dat het veel invloed heeft op mijn
zelfbeeld en vertrouwen in mensen staat wel vast. Dit merk ik na minstens 10
jaar nog. Ik wil jullie meegeven om te praten wanneer je gepest wordt. Kom voor
jezelf op en bespreek het met iemand die je kunt vertrouwen of desnoods een
psycholoog. Het kan echt helpen om op die manier hulp te krijgen en te zorgen
dat het stopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!