2/ Oma Emotie










 Pa Klara




"Sommige mensen verstaan dat dus niet 
dat ook verstandelijk gehandicapten 
recht hebben op wat geluk." Oma Emotie


De eerste nieuwe dagen van het jaar 2017 mag er positief nieuws de wereld ingestuurd worden. Deze week zat mijn mama naar het Knoop - Gala 2016 te kijken op een Nederlandse zender. Daarover mailde ze me een berichtje omdat het haar zo raakte…


Je vraagt je af Knoop - Gala wat is dat nu weer. Wel het is een muzikaal optreden maar dan wel héél speciaal…
Er komen acht heel bekende zangers en zangeressen, meestal Nederlands artiesten. Bij elk van die acht zingt er een "artiest" mee met een verstandelijke beperking.
Ik heb van de eerste tot de laatste minuut genoten van dit optreden, als je de levensverhalen van die mensen hoort en ziet… Er wordt altijd een kort stukje film getoond over die mensen hun leven. Dan zou je soms wel denken wel hoe doen ze het, hoe kunnen ze dit. Mijn ogen vulden zich spontaan met tranen toen ik al die beelden zag. De tranen stroomden en bleven stromen toen ook al die mensen een voor een met een bekende artiest op het podium kwamen en hun liedje zongen.




Er werden ook beelden uit de zaal getoond en de hele zaal zat vol met mensen met een handicap en hun begeleiders. Er liepen rillingen over mijn rug als ik zag hoe die mensen meeleven met de muziek. 

En wat me zeker altijd zal bijblijven is een scene met Frans Bauer, ja de echte Frans Bauer. Frans zong een medley van zijn liedjes met een jongen met verstandelijke beperking en na het optreden wou hij achter de coulissen verdwijnen. Voor het podium stond er een jonge vrouw met het syndroom van Down. De presentator Paul De Leeuw vroeg haar wat ze wou en ze antwoordde heel spontaan: een kusje van Frans Bauer. Frans Bauer kwam terug het hoge podium op en legde zich echt helemaal plat op zijn buik, met zijn hoofd over de rand van het podium zodat die jonge vrouw hem toch een zoen kon geven. Je moest gezien hebben hoe gelukkig ze was en hoe ze straalde... Dat was pas echt gelukkig zijn. Frans Bauer zijn piekfijn afgeborsteld kostuum was vuil, maar dat kon hem helemaal niet schelen. Hij was zelf gelukkig dat hij die ene jonge vrouw een plezier had gedaan. De zaal ging uit de bol met dit spontane gebaar. 



( In minuut 49 zie je dit memorabele moment...)

Gek, maar dit beeld zal in mijn gedachten blijven voor altijd. En dit allemaal door één zoen.
Een mens heeft niet veel nodig om even een gelukkig moment te beleven. Als we wat vriendelijk zijn tegen elkaar, elkaar wat helpen. Genieten van de kleine dingen, dan zijn wel al heel gelukkig.
Oma - mama 





Ga naar dit gedicht...





geschreven 23 januari 1980 door mijn mama. 







zaterdag 8 oktober 2016:












Bedankt Oma voor dit lang bewaarde gedicht met me te delen,
en merci voor de leuke bijpassende tekening die jij zelf maakte! ;-)


Vrijdag, 30 september 2016:


Roodkapje en de wolf.
Geschreven door mijn grootmoeder in Lovendjoel in maart 1980.




De wolf heeft grote honger maar geen geluk,
op malse beetjes is hij tuk.
Maar hij heeft zopas zijn hoorapparaat laten vallen
en is nu praktisch doof. Ocharm!
Hij sluipt door het struikgewas en plots zegt hij: “Oei mijn pruik,
die is zeker blijven hangen aan een struik."


Hij gaat naar Roodkapjes grootmoe toe,
maar hij is reeds zo moe.
Eindelijk raakt hij haar huisje binnen,
en nu kan het spelletje beginnen...


Grootmoe staat juist op haar hoofd stokstijf.

Ze doet yoga en zegt: “Ik wil dat ik slank blijf!”
Maar onze wolf heeft het niet voor zo’n oudjes, een malse brok dat wel,
doch hij is niet meer van de jongste en dat gaat niet meer zo snel.


Dan zegt grootmoe: “Wat raar zo’n grote ogen.”
Onze wolf antwoord: ”Om beter te kunnen zien heb ik contactlenzen genomen.

Want ik sta niet met een bril,
maar och wie zal er mij geloven.”


Dan vraagt die taaie: “Waar zijn uw tanden?”
De wolf zegt: “Verloren! En daarbij het waren er van de mutualiteit,
en ik ben ze al voor de vierde keer kwijt.”
“Aaaaahhh!” zegt dan dat grootje “Nu kan je mij niet bijten.”
Maar daarvan zou ze lelijk staan te kijken.


De wolf lispelt dan: “Ik kom niet voor u,
die oude grootjes zijn allemaal zo taai,
daarnaar hapt zelfs geen haai.
Om Roodkapje is het mij te doen,
zo’n mals brokje op de noen.
Dat zou mij zeker smaken,
het speeksel loopt al langs mijn kaken.”


Grootmoe zegt: “Ik zou maar niet te geertig raken,
want Roodkapje is al vijfde Dan Karate-Do.”
De wolf zei alleen maar: “Oooohhh!”
En is met zijn staart tussen zijn poten
héél stilletjes weggeslopen.


Als de wolf nu ook maar één glimp van Roodkapjes blauwe mutsje ziet,
wordt hij al bleek van schrik.
Hij zegt: “Ik zal nog eens bij mijn dokter gaan ten rade,
want de Roodkapjes van tegenwoordig zijn allemaal zo’n kwade!”










Vrijdag, 16 september 2016:


Onlangs schreef ik het blogberichtje: "een goeie keuze." < Klik hier, dan kan je meelezen. Mijn mama, oma, reageerde op deze blog in een email die ze me persoonlijk toestuurde. Maar ik kon het me niet laten haar emotionele reactie met jullie te delen. Want ook bij deze heb ik een traantje weggepinkt. Lees hier verder mee met Oma Emotie: 

"Zojuist las ik je blog: “De juiste keuze”.
Je bent blij dat Ryan en Roselinde de juiste keuze hebben gemaakt met de koek terug te brengen. En ja hoor, dat maakt mij als oma ook trots! Maar mag ik je ook klein verhaal vertellen over een keuze die jij maakte, toen jij een kind was van 5 jaar.

Je hield enorm veel van LEGO - blokken, je speelde daar véél mee. Je had toen nog niet echt héél veel blokjes, en je kon nog niet alles maken. Maar je keek steeds vol bewondering en met glinsteringen in je ogen in de speelgoedboekjes, LEGO was alles waar je naar vroeg.
Het was in de periode net voor Sint - Maarten; en ik moest met jou op controle in de oogkliniek. Daar stond een héél grote ton met... Jaja: legoblokken! Je had oh zo graag dat éne speciale grijze blokje gehad. Ik legde je uit dat je het aan Sint - Maarten moest vragen.
Toen we na de oog-controle in de stad liepen, haalde je fier als een gieter dat mooie grijze blokje uit je zak. Oei en ik werd boos, héél boos. Stelen van een LEGO blokje foei dat doe je niet! De keuze was nu aan mij, gaf ik jou straf en liet ik jou het blokje houden? Of wat zou ik nu doen? Ik moest jou hier ook een levensles leren. Ik keerde op mijn stappen terug en ging met jou terug naar de oogkliniek, ik heb je gedwongen om eerlijk te zijn, de waarheid te zeggen tegen de secretaresse en het blokje terug te geven. De secretaresse stond even versteld en liet het als een ongelukje voorbijgaan, het blokje was zogezegd in je zakken gevallen. Thuis praatte ik nogmaals met jou dat zoiets niet kon, eerlijkheid moet je natuurlijk wel leren. Respect voor andermans gerief ook. Je besefte het wel hoor, want je was de dagen nadien héél stil en héél braaf.

De morgen van Sint - Maarten. Ik weet niet of jij je dit nog herinnerd... Maar de tafel stond vol LEGO, inclusief dat beruchte grijze blokje, en jij begon te wenen...

Wij hebben er nooit nog iets over gezegd, maar ergens was jij daar op het punt dat je ook besefte: als ik de juiste keuze maak, word ik beloond. Ik lees nu zoveel jaren later jouw blog over “de juiste keuze”. De geschiedenis herhaalt zich... Ik ben trots dat ook jij je kinderen dit leert.



Mama en trotse oma. X






6 september 2016:


In Word begon ik een blogje te schrijven... Maar al snel was mijn inkt op en werd dat kleine attentie berichtje een mega lange briefing... Voor de geduldige lezer die tot het eind wil af lezen: het is echt de moeite waard! Hier is het langste blog berichtje ooit van mij: 

Zo begon deze pagina:  Sterren mini plaatjes Oma Emotie Sterren mini plaatjes


Al een paar nachten slaap ik slecht. Niet slecht in de zin van dat ik elk uur op de klok gezien heb. Wel heeft één mug haar zinnen erop gezet om me al twee nachten wakker te houden met haar irritante gezoem. Doe daar een luide snurker bij, en je begrijpt wat ik bedoel met slapeloze nachtjes. Vechten met het laken en rollen tot ik net niet goed lig. Om dan wat lijkt 5 min in slaap te vallen, en wakker te schieten op slaapneutjes geluid op de babyfoon.

Het kan ook zijn dat ik even wat teveel heb aan mijn hoofd. Moet ik het allemaal opnoemen? We moeten in ons leven zoveel keuzes maken… Ze zeggen toch dat als je slaapt je alles verwerkt in je dromen. Noem het een voorgevoel, maar er stond inderdaad iets te gebeuren. De mist die om ons heen hangt begint precies eindelijk op te klaren…

Al een paar dagen ben in mijn vrije tijd naast de kindjes bezig met mijn blog up te daten. Daar kruipt veel werk in. Ook heb ik aan een vriendin van me gevraagd of ze een gast plekje op men blog wil. Ze is een uniek persoon met een heel persoonlijk verhaal dat ook zeker eens gehoord mag worden. Klik hier voor het verhaal van Iris. Ze stuurde me een mailtje en zo belande ik eigenlijk deze avond heel toevallig in mijn postvak… En toen zag ik daar een lange email van mijn mama…


 Iris Blog

Ik heb een heel goed contact met mijn mama. Ze woont samen met haar vriend wel een tiental kilometers hiervandaan, maar als er iets is staat ze wel altijd klaar. We houden veel contact via Messenger. En ook onze kindjes zijn dol op “hun oma”.

Nu vraag ik me af waarom alle puzzelstukjes niet eerder in elkaar gevallen zijn? Eergisteravond had ik een raar gevoel. Een voorgevoel? Ik had het gevoel dat ik iets vergeten was, dat ik nog iets belangrijks moest doen. Of dat er iets gebeurd was in mijn omgeving dat ik nog niet wist. Lach niet met me, ik heb dit gevoel vaak. En zou eens moeten leren meer te luisteren op m’n intuïtie, want vaak heb ik het bij het juist eind.

Ook een puzzelstukje was dat ik eergisteren naar m’n mama een bericht gestuurd had: “Hé alles daar in orde?” Dat was laat op de avond. Ze stuurde me gisterenmiddag dat alles oké was, dat ze me later op de dag zou bellen. Dat deed ze niet. Waarom? Dus we babbelden pas op de avond. Ze vertelde me dat alles oké was, dat ze enkel slecht gedroomd had. Dat ze droomde dat ze voor onze deur stond, en dat ze niet meer binnen mocht. Dat in haar droom onze kindjes op haar riepen maar dat ik de deur dichtsloeg tegen haar neus. Waarom zou ik dat doen?! Zei ik verbaast, ik beloofde haar dat dat nooit zou gebeuren. Waarom droomde ze zo raar? In je onderbewuste ben je in je dromen bezig met zaken die je overdag bezighouden…

Dus gisteren heel laat kijk ik naar mijn mail, voor een bericht van Iris waar ik naar uitkeek. Iris haar mails zag ik wel, maar kreeg verder geen aandacht meer toen ik zag dat mijn mama eentje gestuurd had. Weer zo een leutig PowerPoint doorstuurmailtje dacht ik nog. Toen ik de mail opendeed, las ik in de eerste zinnen dat mijn mama mijn blog ontdekt had…






Je moet weten dat ik mijn blog voor mijn mama altijd verborgen gehouden heb. Wat moeilijk is omdat ik hem ook openbaar wil gooien. Tot hiertoe was dat gelukt, en was mijn blog altijd binnen de kring van vrienden gebleven. Waarom mocht ze hem niet lezen? Zou jij je aller diepste gedachten met je mama delen? Als je mama jou vraagt: “Alles goed?” Dan zou je ook meer geneigd zijn: “Ja hoor, alles oké!” te roepen. Dus dat snap je wel.

Ook dat mij mama zo fier is vanaf dat ze één foto van me krijgt die over haar hele vriendenkring rond stoeft… Dat heb ik niet graag. Ik gaf haar ooit voor haar verjaardag een fotoalbum, en ik denk dat die album de bakker en de beenhouwer ook al gezien heeft. Begrijpen jullie wat ik bedoel?

Dus deze mail kwam compleet onverwachts…

Ook al wou ik in eerste instantie niet dat mijn mama mijn blog zou lezen, toch had ik mijn bedenkingen na het lezen van deze mail. Ik wou niet dat ze mijn diepste zittende kronkels zou lezen, ze moet haar ook geen overbodige zorgen over me gaan maken. En mijn mama is geen verkeerd mens, maar ergens wil je aan je mama toch zeggen dat alles goed gaat. Ook al hangt er een donderwolk boven je hoofd.


“Of je dit nu gelooft of niet ... Maar ik ben KEITROTS op jou!
Ik heb zopas je blog gevonden en ik heb meer dan 2 uur zitten lezen…
De tranen liepen over mijn wangen; soms van emotie, maar soms ook gewoon van 't lachen.

Hoe jij alles zo kan verwoorden ... 'k weet het dat komt door véél te lezen  :-)
Hoe jij alles zo DURFT ter sprake te brengen ... dat heb je altijd al gedurfd, je ging nooit uit de weg voor moeilijke onderwerpen. Voor jou zijn er geen taboes.

Sommige verhalen die je schrijft brengen ook herinneringen bij me naar boven ... soms zalige, soms weleens droevige.

Ik ben blij te lezen dat je gelukkig bent met Jurgen en de kindjes; ik ben gelukkig te lezen dat de kindjes zo kunnen genieten van kleine dingen.
Het maakt me trots te lezen dat de kindjes de woorden: "respect", "eerlijkheid" en "dankbaarheid" kennen en vooral dat ze de betekenis van LIEFDE  kennen.
Ik weet nu dat ze het horen en zien, en een kind leert door wat ze horen en zien.
Ik voel me verheugd als ik je verhalen lees, je durft ervoor uit te komen als je een slechte dag hebt!
Je hebt gelijk hoor, moet je zeker blijven doen.

Ik ben ook fier te weten dat je al die diepe watertjes, met hoge golven en briesende draaikolken, toch doorstaan hebt en je steeds weer die veilige oever hebt bereikt.
Mag ik me ook gelukkig voelen om te weten dat Jurgen van je houdt en dat de kindjes dol zijn op jou!
 
IK  BEN TROTS  JE MAMA  TE   ZIJN

MAMA,

Ik zie je ook graag!”


Toen ik verder vorderde in het lezen van al die zinnen in die mail, kon ik de tranen niet meer bedwingen… Ja, ik geef het toe dat er tranen over m’n wangen rolden… Ik ben ervan overtuigd dat ze deze boodschap in één ademteug heeft neergeschreven, uit het diepste van haar hart. In alle eerlijkheid en met veel liefde.

Daarom ook dit blogbericht vandaag:

Want nu mag iedereen het lezen, ook jij mama!

Dank je mama! Ik hou ook van jou! Blij te lezen dat je zo fier bent op mij! Dat pakt me echt. Je mag vanaf nu mee genieten van mijn blog. Geen idee, of misschien een klein beetje, hoe je deze blog van me ontdekt hebt. Maar dat maakt nu niet meer uit. Bedankt voor alle vertrouwen in mij. En bedankt om altijd te geloven in mij en in Jurgen, en in ons gezin. Bedankt voor jouw vriendschap, bedankt dat ik jouw dochter mag zijn. Ik ben ook fier op jou!

MaMa & Dochter Silvy



Afbeeldingsresultaat voor konijn






Afbeeldingsresultaat voor konijn banner

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!